Bir Enkaz Sonrası Şiiri - Asude Çk

Kaldırım taşları kırık,
Evlerin kiremit çatıları yerde,
Balkonlarda ekilen çiçeklerin yaprakları savrulmuş,
Sokakta tek bir canlı bile yok.
O en sevdiğim papatyalar bile solmuş...
Oysa onlar benim umutlarım,
Hiç kirlenmemiş beyazlarımdı
Gökyüzüm solmuş, birazdan gelip
Ortalığı sele savuracak fırtınasını bekliyor.
Ne bir canlı sesi kalmış, ne de bir doğa sesi.
Sadece sessizlik...
Kulakları sağır edercesine büyük,
Gürültülü bir sessizlik...
Kim dayanabilir ki buna, bende başka.
Kim delirmez ki böyle bir yerde,
Kim aklını yitirmez ki...
Burası, benim aklımın ücra bir köşesi.
Burası şehir değil, burası kalabalık sokaklar değil,
Burası benim içinde bulunduğum bir evren
Yokluğu son derecesine kadar gösterişli.
Burası, benim yıllardır içinde yaşadığım bir yer...
Burası benim evrenim.
Yıllardır tekrar tekrar enkaz altında kalan bu yer,
Benim alışılmışlığım.
Her gün rastlıyorum, her gün içimde
Ücra köşelerde birilerini gömüyorum.
Bugün ilk defa,
İlk defa yalnız kaldım...
Yıllardır peşimi bırakmayan kimsesizliğimle,
Bugün ilk defa bir başıma kaldım...
Gidiyorum, asfalt yollarım çürük
Her an dibe batacakmış gibiyim.
Yere düşsem, elimden kim tutar?
Kim yaralarımı sarmak için peşimden kovalar...