Bir el Şiiri - Sebahattin Kömürlü

Vücudum un her zerresi, çarmıha gerili.
Sensizliği, kabullendiğimi,
Kara toprak kabullenmedi.
Bunu adı,
Kader değildi.
Kim,
Kime ne diyebildi?
Hayretlerimizi,
Ağlayan gözlerimizin
İçine
Oymak bile
Gideremedi.
Sensizliği,
Anlatmak
Asla
Mümkün değil.
Oysa
Bunca daracık sokakta sıkışıp kalmak yerine,
Koşmak bir ovanın,
Sonsuz boşluğunda…
Nice harmanlar ortasında
Bir,
Buğday tanesi olma uğruna,
Neler verilmez
Ah…
Bir el
Kurşun sıksa
Alnım ortasına.