Bir Ebru Masalı Şiiri - Aziz Saydut

Bir Ebru Masalı
Kimi alacalı renk e boyanıyorum
Bir damlada açılıyorum
Lale de boynu bükük
Gül de mağrur
Battal da her dem içinde
Kumluda kırılgan
Hatip de yürek
Gel git te savurgan
Gelincikte solgun
Kâğıtta asılı kalan oluyordum
Bir ebru sevdasıdır
Beni tutsak kılan
Tekne başında diyar, diyar gezdiren
Lal ile hal olan
Kitre de boya, öd olan
Bir ebru masalı oluyordum
Bir yürek bende, bir yürek teknede
İki yüreğinin, bir çarptığı
Kimi alacalı, kimi hareli
Her dokusunda tek olan
Fırçada boya, tekne de acılan
Yeşil de yaprak
Kırmızı da taç olan
Bir ebru da dalıp giden
Bir masal oluyordum
Kolay sanan yanılır
Yirmi yılını veren, hayran kalır
Kimine kâğıt boyama
Kimine sanat kalır
Baba Mahmut göç eyledi
Geriye bir güzellik bıraktı
Bu güzellikte tüten
Ondan kalan zanaat kaldı
Tekne dikdörtgen, içi sonsuz âlem
Görmek için, bilmek gerek
Marifettir, onu göstermek
Bir ebru masalıdır, yapanların bildiği
Uzaktan bakmakla bilinmez
Başında oturmadan yaşanmaz
Her göreni hayran bırakır
Yapan kendini, ona bırakır
Yapmayan anlamaz haleden
Bir ebru masalıdır bu
Sadece tekne ile yapan arasında olan