Bir Duydum ki Şiiri - Hikmet Tekin Arslan

Bir duydum ki;
Yâr beni satır aralarına iliştirmiş.
Dizlere benim sevdamı şöyle bir geçiştirmiş.
Oysa ben onun için romanlar yazmıştım,
Oysa ben onun için satırlar değil,
Sayfa sayfa şiirler yazmıştım.
Yâr gece uykusunda sevdiğine el uzatmış
Rüyasında beni görmüş, şöyle bir bakıp
Kapısını kapatmış.
Oysa ben onu yıllardır ruhumda ev sahibi etmiştim,
Değil kapı, dağları aşıp yoluna yol eklemiştim.
Yâr adımı anarken biri vardı demiş
Öyle kolayca adımı deyivermiş.
Oysa ben onun adını anarken yüreğim titrerdi
Adını anarken içim erirdi.
Yâre gönlüne bak demişler iz var mı? Benden için,
Sanki demiş hatırlar gibiyim,
Bir ara sever gibiydim.
Oysa ben ona bir ömrü vermiştim.
Bana sordular pişman mısın sevdiğin için?
Pişman mısın gençliğini bitirdiğin için?
Pişman mısın onu deliler gibi sevdiğin için?
Gözlerim doldu dostlar, dudaklarımdan kelimeler
İçimi burktu, kanlı döküldü sözcükler birer birer.
Yok dedim asla,
Ben bir yâr tanıdım oda bak burada aha sol yanımda.
Yok dedim geriye dönsem atarım bu ateşe kendimi
Yakarım bile bile bedenimi ruhumu, yüreğimi
Oysa ben bir mum ışığı beklemiştim
Yâr kendine güneşi toplamış eline koymuş,
Canı sağolsun onun sevdası buymuş...
Yıllar unutturmuş beni, sevgimi
Haklıdır yâr kendine yeni bir sevgili bulmuş.