Bir Düştü Ve Kaldı

Düşümde hep mavi bir bulut oluyorum
Ömrümde gördüğüm en güzel kışları yaşıyorum
Sonra bir sevince dönüşüyor gözümde tabiat
Yürüyorum dijlenin kenarına yaşam olmaya

Yaşama giden yolda uyandırılıyorum bir tufanla
Artık ne söylesem karanlığa yazılıyor
Sözcükler sanki cehennemden almış mürekkebini
Ve ateş fışkırıyor kalemin ağzından..

Oysa bir umut diye uyandırılmıştım
Sürgün edilen insanlık geri dönecekti
Direnecekti yapraklar sonbahara
Ve kuşlar tekrar uçacaktı semasında Diyarbekir’in

Gölgenden tanıdık gelirdi bu şehir
Giydiğin duygular hep tanıdık bana
Ve gölgesinde kalmak istiyordum şehrin
Ama karanlıklar çoktan gölgeyi kapatmıştı..