Bir Düştü Uyandım Şiiri - Alperen Karadağ

Bir düştü uyandım. Her şey o kadar sıcak, o kadar anlamlıydı ki gözlerim açılmak istemedi. Vücudum ölürcesine uyku diye yalvardı beynime. Ama hayat, gerçekler ağır geldi. Üstüme çektiğim yıldızlı geceleri çekip aldılar benden; üşüdüm. Şimdilerde yeni doğmuş bir bebek gibi savunmasızım acımasız hayat karşısında!

Bugünde ölmedim anne. Bugünde direndim sevgisizliğe, şefkatsizliğe. Yıkamadılar benliğimi. Yıkamadılar anne doğan güneşten sonraki hayallerimi. Mil çekemediler gönül gözüme, dağlayamadılar hasret çeken yüreğimi. Bugünde ağlamadım anne. Akıtmadım gözyaşlarımı içime, jiletlemedim mazoşistçe körpe bedenimi. Direndim kahpe hasret sancısına... Her şey şafak için her şey sizlere kavuşacağım günün ateşi için anne. Gerisi tırı vırıdan hikaye...

Sevgiyi, şefkati özledim anne. Yaşamaktan yorulduğumda, insanlardan, çirkinliklerden bıktığımda koşarak sana gelmeyi ve dizlerine uzanmayı özledim anne. Saçlarımla oynayıp beni yüreğine bastığın doyumsuz zamanları. Buralar gaddar, buralar acımasız anne, ölümle yaşam arasındaki ince bir çizgi buralar. Gitmek isteyenlerin gidemediği yerler... Bir kördüğüm, bir çıkmaz sokak buralar anne. Ne çıkışın var, ne de çözebileceğin iplerin. Kuklasın bir ışık gölge oyunundaki gibi ya da satrançta vezire yedirilen küçük bir piyon gibi. Sevgiyi özledim anne. Doya doya gülmeyi ve en çokta kokunu özledim anne. Buralar öfke, buralar kin, buralar barut, buralar leş tutmuş insanlık kokuyor anne.

Ama biliyor musun anne bugün seni, her sensiz geçen günümde olduğundan daha da çok özledim. Ve şefkati, dizlerine usulca yatmayı özledim anne. Yaşamaktan yorulduğumda, acılardan kaçıp sığındığım sıcacık kollarını, yüreğini özledim anne. O ellerini, yumuşak minik ellerini, hazırladığın birbirinden güzel yemeklerini özledim anne...

İnsan bunca ayrılığa nasıl dayanabilir, yıllarca sevgi dolu bir dünyadan nasıl böyle kopuk yaşayabilir.? Ama oluyormuş. Yapabiliyormuş. Biliyor musun anne insan zorda kalınca her şeyi yapabiliyormuş. Her zorluğun üstesinden gelebiliyormuş. Sırf sevdikleri için, sırf onlara döneceği günün özlemiyle hayatta kalabiliyormuş. Hayallerde yaşabiliyormuş. Kendinden, yaşantısından alabildiğine taviz verebiliyormuş. Ama biliyor musun anne, deseler ki bırak bir kolunu yada bir gözünü yada bir bacağını git. İnan hiç arkaya bakmadan bırakıp gelirdim size. Yarım yaşardım yarım gülerdim ama sizlerin yanında olurdum sonuna kadar. Sonuna kadar dizlerinin dibinde otururdum. Çok özledim hepinizi. Gülüşünü, konuşmanı, kokunu, inan anam seni her şeyden çok ama her şeyden çok özledim. Bu gurbet hiç çekilmezmiş. Bu uzak diyarlar sensiz bir hiçmiş geçte olsa anladım.9 ay anam 9 ay sabırla şerefle beni karnında taşıdın. Doğacağım günü bekledin. Sıra bende anne.9 ay anne 9 ay sayacağım sana yeniden kavuşacağım gün için. Ellerinden uzun uzun öpmek için. Dizlerine uzanıp her derdimi unutmak için. Sayacağım anne gün sayacağım. Sabırla, şerefle dokuz ay sayacağım anne. Her derdin üstesinden geleceğim. Her acıya senin için katlanacağım.. Beni buralara tek parça gönderdin. Ve sana böyle geri gelmek için var gücümle çalışacağım. Her şey şafak için Her şey sevenlerim için. Her şey senin için anne her şey senin için..Gerisi tırı vırıdan hikaye annem...

09.082003