Bir Düşten Geriye Kalanlar

'' Ayı gösteren parmakla gökteki ayı birbirine karıştırmamalı.''
Çin Atasözü

Önce kanattınız her yerimi, sonra öpmeye kalktınız. Niye?
Gülüşlerimde ne tat kalmıştır artık, ne bir anlam tutsak gözbebeklerimde.
Dilediği gibi kesebilir saçımı, sakalımı o kör makaslarıyla berberler.
Yakın güneşlere mi baktım?
Yaslayıp sırtımı bir kır papatyasına.Kolay böylesi diye.
Yaratmak değil yemyeşil bir şubat.
Beynimin içi bir matkapla oyulurken kanın tarihi üzerine ders notları tuttum,
Hiç bir zaman kapısından içeri girmediğim bir sınıfta.
Değer mi diye düşünmeme karşın kurallara uymanın anlamsızlığını yaşadım.
Eskitip yalnızlığımı, yerine keçiboynuzu satın aldım bir eşekli satıcıdan.
Tadı tatsızlıktı sanki keçiboynuzlarının.
Uzun yolculuklardan, kara kışlardan sonra tuhaf köşeler edindim kendime.
Çağrısız konuklar bekledim.
Oysa bu kent beni uyarmıştı.
Anlatmışlardı bana, usta dokumacıların elinde akşamüstlerine yorgunluk,
Gecelere uyku niye dokunur?
Anlatmışlardı, sabaha direnen havasız odaların neden kabuk bağlamaz birer
Yara olduğunu.
Tehlikeli balkonlardan yine de uzak duramadım ben.
Çöpler kapımızın önünden alınmasına karşın çoğaldı.
Gizli hela çukurlarıyla gece yapılan evler gündüz yıkıldı.
Yıkıcılar yedi kişiydi ve içlerinden dördünün gizli hela çukurlu gecekondusu vardı.
Sonra, herkes oturdu yüreğinin sandalyesine.
Bir taş nasıl düşerse suya öyle.
Ve sorular yürüdü üstüme
'' Her şeyin bir başlangıcı var mıdır? ''
Her şeyin bir de ortası, sonu vardır dedim.
'' Aksayan bir şeyler mi var hayatımızda? ''
Evet,saatimiz dedim.
O, '' Ben herkesi mutlu ederim.'' dedi,sustu.
Sustum.

Bir dağın eteğinde düşler görerek uyurken yakaladı babam beni.İneklerin tarlaya girip lahanaları mahvetmesine sinirlenerek elindeki kömür küreğini sırtımda eğdi yol boyu.Çok üşüdük o kış, çok. Buz tutan camlar ilkyazın sonuna dek çözülmedi...