Bir Düş ve Özlem Şiiri - Vildan Aybay

Seni anlatıyorum
Karanlık gecelerimi süsleyen yıldızlara
Görmediğim, bilmediğim;
Hatta hiç tanımadığım
Ve...
Belkide hiç tanımayacağım
Bir sevgili gibi.
Her gece köprüler kuruyorum yıldızlardan masmavi denizinin üzerine
Bazen kalabalık Beyoğlu sokakları
Bazen Taksim Meydanında
İkimizin elinde de Gülhane Parkından gizlice kopardığımız
Bir dal papatya.
Sonra birden
Yine masmavi deniz açılıyor önümde
Boğaza karşı balık ekmek yerken buluyorum kendimizi
Bir resim hep orda duruyor ama
O tüm görkemi ile;
İki kıtayı birbirine bağlayan Boğaz Köprüsü.
Birden üzerindeyim o köprünün
Kendimi sonsuz maviliklere bırakmak üzere...!
Hiç tanımadığım sevgili çıkıp geliyor yine
İkimizin elinde de Gülhane parkından gizlice kopardığımız
Bir dal paptya
Ve yakalıyor içimi ısıtan elleri ellerimden
Önce Heybeli Ada da
Doğaya bırakıyoruz kendimizi
Bir faytonun kucağında
Sonra karanlık gecemi aydınlatan yıldızlar
Kız Kulesinde de yanlız bırakmıyorlar bizi
Ama..!
Ellerimi tutan Leandra nerede?
Ya bu çiçek buketi
Nerden çıktı şimdi?
Leandra bir Subay mı?
Leandra mı? Subay mı?
Bu zehri bedenime akıtan
Yoksa
Zavallı sıradan bir yılan mı?
Bitmeyen ağıtlar yankılanıyor İstanbul'un tüm sokaklarından
Alevler arasında kayboluyor Leandra, Subay...
Kara bir duman ve kül yığınları geriye kalan
Ve...
Papatya
Bir dal
Beni her gece İstanbul sokaklarında dolaştıran yar
Gel artık ne olur
Gel kurtar bedenimi saran bu zehirden,
Gel kurtar İstanbul'u bitmeyen ağıtlarımdan,
Gel kurtar içimdeki bu yangınlardan
Gel Gel artık ne olur! ! !