Bir "düş" İçin Ağıt Şiiri - Sancar Can

Not: Bu yazı, son bir ithaftır.

Artık hiçbir şey bulamadığım bir yaşamın içinde sen, bir belirip bir yok olan varlığınla bir düş olarak gezinip duruyorsun. Öyle acı, öyle acımasız bir düş ki. Benim inatla bulmaya çalıştığım ama senin inatla kaçtığın bir düş.

Tüm yaşamımda hiç bitmeyecek bir düş ve biliyorum ki belki de sen bu düşü benim anladığım gibi anlamayacaksın. Birbirinden farklı anlam dünyalarımızla belki de durmadan boş yere birbirimizi yaralayacağız. Hoş, bir günahım var mıydı ki benim yaralayacak? Bir günah mıydı içimde yeşeren/yeşerttiğin duygular… Anlam dünyamız ve düşlerimiz, sahi birbirinden çok mu uzaktaydı?

Her şeye rağmen içimi sevgiyle kuşatan bu düş, senin kayboluşunla gölgeleniyor. Seni bu denli kayboluşun tutsağı yapan neydi ki? İçinde sürüklenip durduğun bir günah mı, ne yaptığını bilmeden olurladığın hataların mı, kendin olma korkun mu? Hiçbir şeyin çözümü yok muydu? Açılan kapıları göremiyor muyduk?

Durmadan kendi hayatını sabote ederken kayboluşunu kendine bir kader yapıyordun, içten içe kendi kendine yaşadığın bir kader? Nasıl bilebilirdim ki kendinden yitip gittiğini? Kalbine dokunduğumu sandığım her an daha da uzaklaşmışım sana. Oysa kendine, bana ve her şeye uzak olan sendin ki… Sesin, sözcüklerin, hataların, dokunduğun ya da anısını bıraktığın her ne varsa bir bir üşüşüyor. Her şey ansızın oluyor ve ben kalakalıyorum öyle.

Süslediğim bütün cümlelerim yaşadığım acı karşısında o kadar saçma ve anlamsız kalıyor ki? Kalbimde binbir kesikle dolaşıyorum. Yaşamım bu iyileşmeyen kesiklerle akıp gidiyor.

Ben en sonunda bir düşe dönüşecektim. Hiç görülmemiş bir düş olacaktım. Ve belki de sen hiç anlamayacaktın. Belki de bir solukta her şey bitmeliydi. Belki de, belki de, belki de…