Bir Düş Şiiri - William Blake

Bir gece karanlık bir düş dokudu
Yatağımdaydım, meleklerin koruduğu,
Bir karıncaydı gördüğüm düşümde
Yolunu yitirmiş çimenler içinde.

Bir başına, şaşkın ve endişeli,
Bu yol yorgunu belli ki dertli,
Karışmış otun, yaprağın içinde,
Şöyle dedi bana kırık bir sesle:

"Nerde çocuklarım! Ağlıyorlar mı?
Babalarının ahını duyuyorlar mı?
Çıkıp çıkıp bana bakıyorlardır,
Dönüp de gözyaşı döküyorlardır."

Üzülüp bir damla gözyaşı döktüm;
O anda bir ateş böceği gördüm,
Sordu: "kimdir bu ağlayıp inleyen
Bir gece bekçilerine seslenen?

Böcekler dönmeye başladığında,
Işıklar saçarım ben de dünyaya,
Onların vızıltılarını izle;
Küçük serseri, dönersin evine."