Bir Down Hikayesi Şiiri - Gülseren Gürkan

Nihayet geldi o beklenen an
Dokuz ay nasıl da geçti durmadan
Sabırsızlanmıştım
Az mı tekmelemiştim annemi karnından

Son saatler geçmek bilmiyor
Hadi sancılar gelin nerdesiniz
Ama incitmeyin annemi
Küserim bilesiniz

Vakit geldi galiba
Belli annemin telaşından
Babamı uyandırışından
Ve babamın yataktan fırlayışından
Haberleri yok ben daha heyecanlıyım onlardan

Nasıldı acaba annem,babam?
Hele ablam?
Dışardan konuşmalarını duyardım hep
Beni sevmelerini bana şarkı söylemelerini
Geliyorum işte abla
Artık şarkıları birlikte söyleyeceğiz
Birlikte ağlayıp birlikte güleceğiz

Hastahanedeyiz nihayet koridorlar soğuk
Dokuz ekim gece yarısı
Açılıyor bir odanın kapısı
Alıyorlar annemi ve beni
Babam dışarıda heyecanlı
Dokuz mu doğurur ondokuz mu
Sigarayı yakışından belli

Saatler geçiyor...
Annemin çığlığı yankılanıyor odada
Yardım et diyorum allahım ona
Acı çekmesin annem gözlerim kapalı

Soğuk iki elle ürperiyor bedenim
Artık açık gözlerim
Annemi arıyor

Görüyorum onu
Gözleri şefkat sevgi dolu
Bana bakıyor gülüyor
Anlaşılan doğduğuma seviniyor
Ama nedense bilmem
Gülücüğü dudağında donuyor
Şefkatli gözlerini keder bürüyor
Annem ağlıyor...

O kadarcık görüyorum annemi.
Soğuk eller yine bedenimde,
Yine annem ayrı,ben ayrı yerde
Neden diyorum,neden vermediler beni anneme?
Hep bu anı beklemedim mi?
Hani anne kokusu,sıcak kollar hani?

Verin beni anneme,verin diyorum
Duyuramıyorum
İğneler batırıyorlar minicik ellerime
Durun diyorum
Durduramıyorum

Bir suçmu işledim acaba?
Kurtarsana, kurtar beni diyorum, baba.
Annemin karnındayken duyardım sesini
Bazen yumuşacık,bazen sert kükreyişini
Hadi gel çat kaşlarını,
Bağır, çağır korkut şunları

İşte babamın kucağındayım
Oh..ne kadar güvenli ne kadar emin
Ortık alamaz kimse beni
Sakın verme baba, sakın verme emi?

Sahi dur bakayım yüzüne,
Telaştan unuttum,gülecektim gözüne.
Ama oda ne?
Çatık kaşların niye iki yorgun dağ gibi çökük?
Gözlerin nemlimi ne, boynun bükük.
Hani onurlu babam,neden omuzlar düşük?

Üzüntün kız olduğumdan mı?
Erkek diye sev beni,
Adımı koy ismail.
Ama nolur üzülme,istediğim bu değil.
Evime götür beni.

Yalancı baba,hani eve gidecektik?
Yine soğuk koridor,yine eller soğuk.
Canım yanıyor,
Yine minik ellerim ayaklarım deliniyor

Yeter artık diyorum, duymuyorlar.
Hastaymışım,ellerime bakıyorlar.
Çekik gözlerim yüzünden, bana hasta diyorlar.
Dedem tatar diyorum,
Ablamın gözüne bezedi gözüm diyorum
Elimdeki başarı çizgim diyorum
Nafile...
Bildiklerini okuyorlar

Annem gelmiş başucuma,
Uyumamış gözlerinden belli.
Bak şunlara diyorum anne,
Görsünler gözlerini, bana inansınlar.
Yeter artık canımı yakmasınlar.

Sende mi anne sende mi inanmıyorsun?
Sende mi ağlıyorsun?
Sevinmedin mi geldiğime?
Doğmasamıydım ne?
diyorum kendi kendime.

Siz istemediniz mi beni?
O halde bu tavrınız ne?
Oaka yapmayın bana
Evimize gidelim.
Daha görmedim ama,
Ablamı çok özledim.

Kabus bitti, evimdeyim artık.
Ablamı görüyorum koşuyor..
Ayakları birbirine dolaşıyor.
Şükürler olsun kavuştuk.
Sarılıyor sımsıkı,bastırıyor göğsüne.
Kalbi çıkacak gibi duyuyorum.
Gülücükler yüzünde.
Hoş geldin diyor yumuşak sesi,
Hoşgeldin, evimizin neşesi.
Gözleri ışıl ışıl
Tutuyor kokluyor beni
İşte hayat bu diyorum.
Galiba ben YENİ DOĞUYORUM