Bir Dosta Mektuplar (20) Şiiri - Özcan N ...

Bir Dosta Mektuplar 20
Dostum mektubunu alınca şaşırdım
Senin mutlu olduğunu sanırdım
Karışan yok görüşen yok
Yat diyen de yok kalk diyen de
Peki bu karamsarlığın ne böyle
Eskiden evliliğin adını anmazdın
Şimdilerde evlenmediğin için pişmansın
Çocukların yok diye üzülme sakın
Elden ayaktan düştüğünde
sanma ki bakacaklar sana
Devir değişti dostum
Evlat babayı baba evladı tanımıyor
Dün bir efkar bastı gönlüme
Yalnız içmeye içim elvermedi
Gittim Çakırın Meyhanesine
Bir duble bir duble daha derken
İpin ucunu kaçırdım iyiden iyiye
Teypte çalan şarkıya takıldı kafam
Kırılsın ellerim neye yarıyor
Gençliğim gidiyor tutamıyorum
Tanrım vermiş bana yorgun ayaklar
Bahtımın peşinde koşamıyorum
Benim için yazılmıştı sanki sözleri
Kapandım masaya
Yitip giden gençliğime uzun uzun ağladım
Neden ben ömrümde hiç mutlu olamadım
Suç bende mi çevremde mi anlayamadım
Ellerime baktım küçülmüşlerdi sanki
Bu ellerle mi yakalayacaktım gençliğimi
Gençlik uçup gitmiş
Ayaklarım zor taşıyor bedenimi
Pişmanlık sardı tüm bedenimi
Bir ses tokmaklar gibi sarstı beynimi
Dedi salak niye yıktın yine yuvanı
Eve zor attım kendimi
Kapandım yatağa ağladım uzun uzun
Tükendi göz yaşlarım yandı gözlerim
Dönüşü yok çıktığım bu yolculuğun
Ölmek mi yoksa tek kurtuluşum
Dostum çok ama çok perişanım
Özcan Nevres