Bir Dosta Mektup Şiiri - Ahmet Tevfik Ozan

Her şeyi, Sebep’e bağlayan Akıl
Şüphe’yle, boşluğa tutunmak ister..
Sebep’in, Şüphe’nin duvarlarıyla
Kendi dünyasına kapanmak, ister...

Bir boşluk, bir zerre.. bir can pınarı
Yoklukla, varlığın parladığı yer! ..
Bir derin uykuda, bir renkli rüya
Düşünün, düşünün! .. acaba ne der?

Bir rüya; bir hayal, bir ses denizi..
Ne Sebep’te varsın, ne ‘‘sonuç’’ta sen!
Akıl, dostluğundan öyle uzak ki..
Benliğinde şüphe, varlığında sen!

Uyanış..ansızın; hayata, birden!
Aklın, sebepleri kucaklayışı..
Yeniden başlayan, alevden dostluk
Ve ruhun, gerçeği çağırmayışı...

Işık, ne eşyanın kendisindedir..
Ne kaybolup giden, zerreciklerde...
Öyleyse, eşyanın cazibesini
Gönlüme akıtan o Nur nerede?

Bir elmas sandığı, seyyareleri
“Yanıldın! ..” diyerek, kahreden akla
Gözlerim.. aklımın pencereleri
Niçin öylesine,şaşkın bakmakta?

O neş’e selvinin aksinde midir?
Yoksa,toprak kokan dallarında mı?
Gözümü kapatsam, şimdi ansızın..
O serin letafet, dalda kalır mı?

Bir mezar, bir beden, bir toprak çanak..
Toprağı, toprağın kucaklayışı! ..
Eyvah, yıllar yılı dalda sandığım
Selvinin aksinin bende kalışı...

Bir eşya, bir ışık, bir nur kaynağı..
Kaynak, eşyadaki ışığa vurgun
Bir halde,eşyaya can atmak ister
Ve eşya.. korkunun içinde, durgun!

İlk aşk, bir nur için; kaynak arayış..
Işığın, sonsuzluk hasreti gibi...
Ve eşya, ışığın kendi aksinde
Bir dehşet, facia.. büyük aldanış! ...

Akıl, asırları işleyen eller..
Asırlar, eşyayı emziren ana!
Devleşen eşyayla, kaynak arayış
Bir ilahi yalnızlığa kalmakta! ...