Bir Dosta Şiiri - Tevabil Kaynar

Seni senin gibi yazsam
sen kızarsın
Seni benim gözümle anlatsam;
arkadaşlığı bozarsın.
Sen sana göresin
ben bana.
Sen senin yoluna, ben benim.
Eğrilerimiz, doğrularımız karışık
Sen kendinle sırnaşık,
ben kendimle barışık...
Senin hayat felsefen
gölgen gibi tin tin
Benim ki yüzümde gülücük
saçımda briyantin.
Seni anlatmaksa, anlatmamak daha iyi
Bunca yıllık arkadaşlığımız
ne oldu enayi...
Eskisi gibi olalım.
Ömür boyu dost kalalım.
Sen dalavereci, ben alavereci...
noktası belirsiz,
virgülü eğri,
ünlemi ters dönmüş,
parantezi kaybolmuş.
Şu dibi delik dünyada,
ele baktığımız gibi;
Kendimize bakmayalım aynada.
Aynalar günübirlikçidir.
Geleceğimizi iyi göstermez.
kötülükte istemez...
Senden benden doğrucudur,
ağlayana gülüyor da demez.
Hedefimiz küçülüyor.
yakında yok olacak.
Irkımız, soyumuz, rengimiz, inancımız
önemini yitiriyor.
Bizden geriye ne kalacak;
iyi yetiştirdiğimiz nesiller.
üç beş güzel söz.
iyi kötü görüntümüz.
Sadeliğini, samimiyetini
koruyan bir yüz.
Benliğini kaybetmiş siz.
Sizi olduğunuza yakın görebilen biz...
Ben sana uyamam ki!
Sen: Dedikodu edersin,
ben onu yapamam ki!
ip takarsın
benim ipim yok ki!
Rakı içersin, nara atarsın
benim sesim çıkmaz ki!
Ayşe yi döver, Salihe söver gezersin.
Ben korkarım yapamam ki!
Sokakta kadına, kıza sarkarsın.
Ben utanırım yapamam ki!
Gündüz yatar, gece gezersin,
açık perde ararsın.
Ben o işleri göremem ki!
yüzüm kızarır,
benzim sararır,
Senin gibi olamam ki!
Ne olduğumu ben de anlamadım.
doğrucu Davut...
Delikçi Bekir miyim?
Sıradanım... Sıradan...
Bu kıllık, ince eğrimlik, sık dokumalık,
Anamdan, belki de babamdan.
Düşünüyorum doğrusu, meslek hastalığı mı?
Bir gerçek var;
Oda sonradan...
Bende biliyorum
günümüz dünyasına yönelik değil.
Belki de ben tersim?
Bu nasıl meyil?