Saate bakmaksızın kapısını çalabileceği bir dostu olmalı insanın…
‘Nereden çıktın bu vakitte’ dememeli, bir gece yarısı telaşla yataktan fırladığında; gözünün dilini bilmeli; dinlemeli sormadan, söylemeden anlamalı…
Arka bahçede varlığını sezdirmeden, mütemadiyen dikilen vefalı bir ağaç gibi köklenmeli hayatında; sen, her daim onun orada durduğunu hissetmelisin. İhtiyaç duyduğunda gidip müşfik gövdesine yaslanabilmeli, kovuklarına saklanabilmelisin.
Kucaklamalı seni güvenli kolları, dalları bitkin başına omuz, yaprakları kanayan ruhuna merhem olmalı…
En mahrem sırlarını verebilmeli, en derin yaralarını açıp gösterebilmelisin; gölgesinde serinlemelisin sorgusuz sualsiz…
Onca dalkavuk arasında bir tek o, sözünü eğip bükmeden söylemeli, yanlış anlaşılmayacağını bilmeli.
Alkışlandığında değil sadece, asıl yuhalandığında yanında durup koluna girebilmeli. Övmeli alem içinde, baş başayken sövmeli ve sen öyle güvenmelisin ki ona, övdüğünde de sövdüğünde de bunun iyilikten olduğunu bilmelisin.
Teklifsiz kefili olmalı hatalarının; günahlarının yegane şahidi… Seni senden iyi bilen, sana senden çok güvenen bir sırdaş..
Gözbebekleri bulutlandığında, yaklaşan fırtınayı sezebilmelisin. Ve sen ağladığında onun gözlerinden gelmeli yaş…
Yıllarca aynı ip üstünde çalışmış, cesaretle ihanet arasında gidip gelen bir salıncağın sınavında birbiriyle kaynaşmış iki trapezci gibi güvenle kenetlenmeli elleri…
‘Parkurun bütün zorluklarına rağmen dostluğumuzu koruyabildik, acıları birlikte göğüsleyebildik ya; yenildik sayılmayız’ diyebilmeli…
Issızlığın, yalnızlığın en koyulaştığı anda, küçücük bir kağıda yazdığımız kısa ama ümit var bir yazıyı yüreğe benzer bir taşa bağlayıp birbirimizin camından içeri atabilmeliyiz:
‘Bunu da aşacağız!
İmza: Bir dost! …’
Can DündarKayıt Tarihi : 2.11.2016 11:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Dostuma
Ayse Mentes Purcell
Dostum yokmuş benim,
Yıllar sonra anladım.
Yanımda olmasa da
Benimle sanırdı aptallığım.
Benim dostum gözyaşlarım,
Onlar beni hiç bırakmaz,
Ağlasam da gülsem de
Onlar benimledir.
Onlar serinletir yanan yüreğimi,
Hani okul arkadaşım,
Nerde O büyük sevgili?
Benim dostum mısralarım,
Neşeli, kederli günlerimde,
Onlara sarılırım.
Dost gidince adı kalırmış,
Kalırmış ta vefasızlığı
Benliği sararmış.
Olsa da eski günlerden kalma
Bir mektubu,
Açar okurdum belki,
Hatırımı soruşunu.
Zahmet etmezdi O iki satıra,
Sattı beni, göya bir yakışıklıya.
Bilmez miydi ki O,
O’nunla iki vücutta bir ruhtuk?
Varsın olmasaydı vücudu,
Olsaydı yeterdi bana
Bir parça ruhu.
Anmak ta keder veriyor bana,
Beraber güldüğümüzü,
O okul sıralarımda.
Taşa mı bağlamıştım acep ben dostluğumu?
Yoksa bir kayaya mı?
“ Dost yok” derdi O “ bu Dünya’da”,
Ben yokmuşum zaten desene Kaya!
Dost yoksa ey dostum,
Söylesene bana,
Nasıl yaşayacağız
Bu fani Dünya’da?
Menfaat uğruna da olsa,
Razıydım ben O aşinaya.
Çok mu ağrıtıyordum acep başını?
Deseydin kırılmazdım inan,
“ Kes şu zırıltını”.
Sararmaya yüz tutan yapraklarım,
Yanı başında,
Suyu olmasa da,
Yeşermeye çalışırdı dallarım.
Kaç kez gözyaşı döktüm,
Bir bilsen,
Ankara sokaklarında…
Söyle hata mıydı yoksa,
Seni çok sevmem?
Boşver haydi dostum,
Sen bana bakma,
Bak hayatını yaşamaya.
Ne kaybettiğim ilk insansın,
Ve ne de sonuncu olacaksın!
Ayşe Menteş Purcell
Sayın Can Yücel,
İnsallah dediğiniz gibi olur ama
Sokrat’ta :” Ey dostlarım, dost yoktur” dedi.
Teşekkür ederim.
Çok afedersiniz düzeltme:
Sayın Can Dündar.
TÜM YORUMLAR (2)