Bir dönüş hikayesi Şiiri - Mehmet Göksu

İşte döndüm senin şehrine.
Aylardan haziran değil.
Orada duran çocuk
mutsuzluğun resmini çiziyor
geleceğinin adresine.
biraz illerideki yaşlıca adam
ölümün ritminden şiirler okuyor kendince.

işte döndüm senin şehrine.

Adımlarım yorgun.
Kalbimde bir mahçubiyet.
Gözlerim adresinde yeminli.
Dönüp duruyorum senin sokaklarında
Kaldırımda duran o kız sen değilsin.
Yanımdan geçen esmer senin esmerliğin değil.
Zaman acımasız bu dönüş gününe.

Vakit ikindi
nisan yağmuru diniyor.
Sokaklar mahşeri.
Duraklarda şuursuz bakışlar.
Ağaçlar betonlar taş duvarlar hepsi seni tanıyor.Bir gerçek ki dilleri yok.
Arabalar,sesler say ki duyan ben değilim.
Sıcaklar,sağanaklar say ki yanan, ıslanan ben değilim.

Vakit akşamüstü.
Ve içimde akan bir nehir.
Durdurmasam bu şehir alabora
Gözlerimde özlemden biriken bir ateş
tutmasam bu şehir alev alev.

İşte döndüm senin şehrine
yaralarım ağrısız,
dudağımda eksiltili cümleler.
Say ki bir yolcunun daha duası kabul olmadı.
Say ki ellerim boş bir odanın kapısında
gömülmeyi bekleyen yeni acılar biriktiriyor.

işte döndüm senin şehrine
sen yoksun...

[2015-nisan]