Bir doğu yolculuğu (Mardin, Diyarbakır, ...

bir yolculuk dönüşü,sarmalayıp onca görüntüyü,
anlatmak sana bir kenti.
olmadığın...
yağmurun hiç bu kadar güzel,
sisin hiç bu kadar okşayıcı olduğunu hissetmediğim anları,
baktığında balkonundan, olmayan bir denize ulaşmak arzusunu.
yokuşlarında uzak kapılarını, karelere yakın almak,
ve oturup basamaklarında yitmek bir yerlere.
nereden başlamak bir kente.
adımını attığın anda...
beyaz taşlı evlerin sofasında içilen kahvenin tadına karışmak,
Süryani ayininde bir elin yüzlerce ele değmesine tanık olmak,
çoğalmanın resmine kendini de katmak.
bir kente başlamak,
her anında.
başka bir mekanda unuttuğun zamanda uyanmak;
sabahında yeni doğmuş gibi hissederken kendini,
karışmak yeni yolculuğunun sokaklarına.
her kapıda ararsın ismini,
her yontuda bakarsın kendi yüzüne.
tarih ellerindedir sayfa sayfa,usanmadan ararsın,
bilmediğin harflerle,bildiğin tümceler kurarsın...
fakir bir ermeni kilisesinin son ferdinin gözlerinde
sana ait çığlıklardan utanarak.
her an gelip giyilecekmiş gibi asılı duran tören giysilerinin,
birbirlerine nasıl mahzun sokulduğunu görmek.
saklanmak; bir köşesine,neden utandığını bilmeden...
ve koku;
tütsünün dinlere ait ortak bir unsur olduğunu bir kez daha hissederek,
gizem yolculuğunda,
insanların beyinlerine her duyudan ulaşmak.
Keldani kilisesindeki resimde
her an dudağından bir şeyler dökülecekmiş gibi duran
o güzel kadın.
bilse o tebessümünün yüreğimde ne derin iz bıraktığını,
uyanıp gelir miydi acaba...
elini tutup ne olurdu ilk sözcüklerim.
Hasankeyf;
dünyanın tepesinde bir yer,
ve bu tepe sular altında kalacak.
o yıllarda böyle bir şey deseler,gülerlerdi herhalde.
onlar ki;
ilk paratoneri,
ilk biçerdöveri,
küplerden izolasyon yapmış insanlar.
dünyanın en güzel yükseltisinde şarkılar söyleyerek,
gün etmişken.
ezmek geçmişlerini upuzun yıkık nehre bakarak.

bir kenti anlatmak sana;
olmadığın anları yazarak...