Bir diyar olsa! Şiiri - Arzu Aktürk

'Bugün, ancak iyi yaşanan bugün;

her dünü mutluluk düşü kılar.'

demişti T. Campanella.

Yurdum insanı...

Doğu'sundan Batı'sına Anadolu'm...

'Yörelerimiz Türkülerimiz' di

çocukluk günlerimden hatırlayarak

TV'de beğenerek izlediklerim arasında.

İşte, tekrar izleyerek nasıl da

mutluluk düşüne girmişim...

Maden ocaklarında,

el emeğinin uzandığı

bir başka meslek erbabının,

zifiri karanlık içinde

insanın parıltısının hissedildiği

ve 'yalnız ocağı değil,

karanlığı da delen'

o insanlarımız...

Nereden girmiştim bu konuya?

Mesleklerimiz,

bugünlerde düşündürür oldu beni.

Bedelleri ağır kimi meslekler...

Geçilmişti bir yoldan daha.

Uzanılıyordu

meçhule doğru gidilen yarınlara...

'İnsanların yüzlerinin rengi farklı farklı olsa da

bir gözyaşında bir de kahkahada buluşabilmek'

Üstün Dökmen'in deyimiyle.

Başka başka insanlarla,

bir işin getireceği iş bölümüyle

yaşamak hayatı.

Yabancısı kaldığımız yaşamların

içine girebilmek,

paçamızı sıvayarak

nehirlerin sularına kendimizi bırakmak gibi.

Med-cezirleri oynayan dalgalar misali

gidip gelmek yabancılıklarımız arasında.

Bir dile, bir insana, bir beldeye yabancıyken

zamanla alışır olmak.

Acziyetimizden bilemediğimiz her şeyde

zamanla kendimizi bulmaya çalışmak.

Evet, en son nerede kaybetmiştik

ve aramıştık kendimizi?

Hangi düşüncede yer etmiştik

kendimize dair 'ana' düşünceyi.

Yurdum insanına sesleniyorum,

hangi diyârlar

alıp götürdü bizden benliğimizi?

Bir diyâr olsa gerek;

gezilesi, görülesi,

bir de elleri öpülesi-

kucaklaşmayla hissedilen

insanlarımızın öz sevgisi...

Bir diyâr olsa gerek

sözcüklerin yazıda yer etmesinden uzak,

yaşantıda hissedildiği,

en yüce duyguların yeşerdiği...

Yemek tadında ziyafet faslıyla

buluşmak bir masada

ve hoş ya,

bir iki muhabbet için bağdaş kurmak

bir yer sofrasında da olsa.

Hoşluğunu,

doyasıya yaşayabilmek

yurdum insanının.

21/07/2006