Bir Dilber-i Âfet Şiiri - İbrahim Yavuz

Bir dilber-i âfet ki çıkmak bilmiyor serden
Ben sevdikçe o beni kurşunladı yüz yerden

Hele bir mest olduğum süzülüp gidişi var
Hem fettanca gülüşü hem de nâz edişi var

Sönmedi arzumânım içimde yarım kaldı
O ahu gözlü benden sanki intikam aldı

Ne avdet ne de vuslat güldürmedi bahtımı
Muvazzaf bir edayla yıktı gönül tahtımı

Çekilmez cevr-i cefa kalbimi dağlaması
Gönlümün giryan olup ardından ağlaması

Gün be gün biraz daha ona giriftâr oldum
Gel gör şimdi hicrinle nasıl sarardım soldum

Sır tuttum bahsetmedim ol nigârın adından
Dağlar taşlar inledi gönlümün feryadından

Ben sabrımla yılları birbirine eklerken
Tanınmaz hale geldim şâd olmayı beklerken

Âfet: başa gelen üzücü hâl.
Arzuman: Arzu, dayanılması güç istek.
Avdet: geri dönme.
Vuslat: kavuşma.
Muvazzaf: vazifeli, görevli.
Cevr: eziyet.
Giryân: ağlayan.
Giriftâr: tutkun aşık.
Nigâr: güzel
Şad: mutlu, bahtiyar.