Bir Destan Yazıyordu Çanakkale'm

Güneş batıyordu ufkun sonunda,
Düşman askerleri yolun sonunda,
Kanlı topraklar her adım başında,
Bir destan yazıyordu Çanakkale'm.

Bahirden düşman geliyordu sessiz,
Bir ses yükseliyordu boğazdan tiz!
Geliyordu öylece düşman aciz,
Bir destan yazıyordu Çanakkale’m.

Sisler çökmüştü dağlarına kat kat,
Dökülmüştü kanlar, geçilmişti hat,
Kanla boyanmıştı denizler heyhat!
Bir destan yazıyordu Çanakkale’m.

Düşman karşısında sınırlı asker,
Ölüme gidiyordu tüm neferler,
Neydi bu ya rab adeta bir mahşer!
Bir destan yazıyordu Çanakkale’m.

Allah nidaları sardı her yanı,
Kimse terk etmedi, unutmadı Hakk’ı,
Analar yalvardı, okudu Kur’an’ı,
Bir destan yazıyordu Çanakkale’m.

Acımasızca ilerleyen düşman,
Nasıl oldu da atıldı yurttan,
İşte bunun tek nedeni iman.
Bir destan yazıyordu Çanakkale’m.