Bir Destan ÇANAKKALE

Çanakkale bir destan
Altı gemi, dört uçak
Tabyalarla yazılan.
İngiliz, fransız'a
İlk hedefti Settülbahir, Kumkale.
Bindokuzyüzondört'ün
üç Kasım takviminde.
Ardından bir hareket:
Limni ve Bozcaada...

İkiyüzotuz gemi, yirmi denizaltıyla
Düşman dolmuş
Mondros, Gökçeada ve Limni
Bindokuzyüzonbeş'in
Ocak, Şubat ayında
Bizdeki; altı gemi.

Kaptan İsmail Hakkı
Hasta kalbiyle dümende.
Soğuk terler dökerek
Girdi Karanlık Liman'a
Tabyalarımız sessiz.
Nefesler tutuk
Nusrat'ta gözlerimiz.
Yedi Mart karanlığı
Sekiz Martla buluşup, gizlerken Nusrat'ını
dizdi Karanlık Liman'a
Bir ışık savaşıyla, süzülüp gelin gibi
Nusrat mayınlarını.
Geri dönerken Nusrat,
Kucağına yatırdı Yüzbaşı kaptanını.

Onsekiz Mart sabahı
Peş-peşe düşmüş gemiler,
Yayıyordu düşmanlığı
Bacalardan dumanla...
Tabyalar döğülüyor, dev gibi mermilerle,
Döğülüyor siviller
Alev alav
Aynalı Çarşı'nın kentiyle.

Yerle bir olmuş Mecidiye.
Tüm batarya şehit...
Niğdeli Ali Çavuş
Yüzbaşı Hilmi, kalan.
Ve bir de KOCA SEYİT.

Toz, duman, alev içinde tabya.
Savrulmuş bedenler, eller, kollar, bacaklar.
Büyümüş üç çift göz;
Bu hazin manzarayla.
Koca Seyid dikerek gözlerini
Kendinin üç katı ağırında düşman mermiyi
Y'Allaah! deyip umuzlayarak
Dinletip kemeklerinin sesini taşa toprağa
Besmele'yle yerleştirdiği gibi top'a
Yollar geldiği yere.
Gönderip de aldığı bu mermi yarasıyla
Kaçarken İngiliz'in (OCEAN)
Diğerleri de gitti
Birer birer ardından

Denizdeki bu utku
Efsane değil gerçek,
Tutku ile helâl edip kanını
Düşünüp ardında kalanlarını
Bu ulus böyle yazdı
Tarihe destanını.