Bir Dert Ki İçimdeki Şiiri - Ziya Aydın

Bir dert ki içimdeki,
varlığıyla ikiye böler gökyüzümü.
Nefret çukurlarını dolduran küfürler.
Acizlik okyanusunda batan yolcu gemileri.
Her şeyin düzelebilir olma ihtimalini çürüten o bakışlar ve yargılar.
Huysuz bir yaşlının son sözleri kadar aciz.
Korkusuzluk; hata duvarlarıyla çevrili hayatımıza
merdiven dayamak değil midir?
Uçsuz bucaksız nehirler kendini içerisine bırakana kadar, sadece akan giden su damlalarıdır.
Uyumak her sorunu çözer mi yada gözlerini kapatıp boşlukla kucaklaşmak.

Dertlerini eşyalara anlatan biriyim.
bazen penceremdeki nilüferdir dertleşmek için sığındığım liman.
bazen elimdeki kalem, bazen rüzgardır mesela, uçup giden bulutlardır mesela dert ortaklarım.
susup dinlerler beni saatlerce ve sakince.

Öksüz bir yavru var ellerimde uyuyan 3 yaşına girdi giricek.
Acizlik makamında terfi bekleyen asgari ücretli bir işçiyim şu sıralar.
Çevremdekiler yer yüzünde ararken,
Ben umudu bıraktığım yerdeyim.
Umursamazlık ve kuşkusuzluk kendi kendine direnç oluşturan iki element gibi.
Birleştikleri anda ne acizliğin sözü geçer ne de nefretin.

Suçluyum çoğu zaman, yaparım dediklerim yapamayacaklığımla yüzleşiyor.
İçimdeki keder bir gün beni yok edecekmiş gibi ilerliyor benliğime.
Susmaktan başka çarem yokmuş gibi konuşuyorum kendi kendime.
Ağlamak neleri çözer?
Bir dert ki içimdeki ne beni sorar ne benden aldığını.
Bir dert ki içimdeki ne umuda yer verir ne dayanmaya.
Korkuyorum, yılların bana verdiği yetkiyle korkuyorum.
Bir gün düzelir yalanıyla avuturken ağlıyorum.

Gökyüzünden düşen yağmur damlalarıyla boğuluyorum.
Güneşi görmek için bulutların üzerine çıkarıyorum.
Güneş bulutların altına iniyor.
Su bulmak çölde geziyorum.
Gezdikçe susuyorum susadıkça ölüyorum.
Bir dert ki içimdeki gök yüzümü ikiye bölüyor beni hep arada bırakıyor..