Bir Denizci Hikayesi Şiiri - Yusuf Akkaya

Ben bir avareyim,
Bir kulübem var deniz kenarında,
Bir de sandalım,
Pek tabii ki can dostlarım da var,
İkisi arkadaşım, birisi Rasim baba,
İşte benim bütün dünyam
Burada, bunlarda saklı,
Ben maviyle yaşarım.

Sabaha doğru açılırım denize,
Karadaki sessizliği yırtar dalgalar,
Ve kayığım sessizce süzülür,
O dalgaların arasından,
Deniz ana şarkılarını söyler,
Bense gözlerim ufuklarda dinlerim,
Ne yanık da sesi var,
Bir bilseniz…
Gözlerim ufuklarda demiştim de,
Ya aklım nerede?
Nerede olacak?
Yine babamın sözlerinde,
Ne diyordu babam?
“ Oğlum, sakın maviye merak salma,
Ona gönül verme,
İçini onunla doldurma!
Mavi insanı yer, bitirir, mahveder,
Ah oğlum, bir açılırsan maviye,
Bir daha yakanı kurtaramazsın,
Ve o derinliklerde, bir fırtınada
Veya her hangi bir nedenle ölürsen,
Cesedini bile bulamazlar,
Yok olur gidersin,
Bu boş, bu işe yaramaz
Bu kahrolası dünyadan” diye,
Anlatır dururdu garibim,
Acaba ona ne oldu?
Denize kaçtığım günden beri
Kendisinden hiç haber alamadım.

Neyse, şimdi balık zamanı,
Deniz ana şarkılarını söylerken,
Bende ona eşlik ederim,
İşte oltayı attım denize,
Sanki balıklar beni bekliyorlar gibi,
Kimbilir, belki de bekliyordurlar,
İki saate kalmaz kovam dolar.

Balık yakalarken onlarla nasıl da dertleşirim,
Bir görseniz…
“Ulan istavrit, küçükken keşke
Ah keşke babamı dinleseydim de,
Hiç açılmasaydım denize,
Belki sevdiğim kızla evlenirdim,
Kimbilir çoktan evlenmiştir belki de…
Ulan istavrit, biz balıkçılar,
Hep böyle dertli mi oluruz be?
Sen çoğunu tanırsın,
Hiç yüzü gülen olmaz mı içimizde?
Olmaz ha, olmaz tabii..
Nasıl olsun ki?
Bu deniz ana var ya,
Bu deniz ana,
Bir şarkı söylüyor,
Allah canımı alsın,
Denizi sevmeyenin bile
Denizci olası geliyor,
Geliyor amma denize gelemiyor,
Yardan, anadan, babadan ve de karadan
Ayrılmak öyle kolay mı?
Kolay değil tabii,
Eee gelenler ayrılıyorlar,
O yüzden olsa gerek,
Hep sizinle dertleşiyorlar,
Bir ellerinde sigara, bir ellerinde kadehleri
Hem içiyorlar hem de söyleniyorlar.
Neyse istavrit kardeş,
Bu günlük bu kadar yeter,
Hem Rasim baba balık bekler,
Zaten akşam da olmak üzere,
Gideyim fukaranın yüzü gülsün.
Balıkları satıp çoluğuna, çocuğuna
Ekmek falan götürsün,
Bizim gibi yalnız adam değil o,
Bak sonra gece meyhanede,
Arkadaşlalar bekler,
Onlarla da buluşup bir iki kadeh,
Bir iki kadeh diyorum bir şeyler içeceğiz,
Hadi eyvallah istavrit kardeş,
Yarın erkenden yine buradayım,
Sakın ha beni terk edeyim deme,
Kendine iyi bak ha camın, hadi...
Deniz ana sana da eyvallah,
Bak gece ninnilerini bekliyorum ha”...

Böyle avare bir yaşamla
Yıllar tükenip gitti,
Ömrümde son demine geldi,
Yaşlandım yani,
Şimdi mazimi düşündükçe
Keşke anamın, babamın
Ne bileyim gönüllerini kırmasaydım,
Hayallerini yıkmasaydım,
Onları razı ettikten sonra
Denizlere açılsaydım,
Haydi diyorum onlardan gizli kaçtım,
Bari balıktan sonra,
Meyhanede ömür tüketmeseydim,
Arkadaşlarla kafaları çekene kadar,
Allah ‘ı ansaydım,
O’na secde etseydim,
Emirlerini yerine getirip,
Verdiği nimetlere şükretseydim,
Neyleyim ki o zaman düşünemedim,
İnşallah bundan sonra böyle olur.
Bir avarenin hayatı da
Huzurla son bulur.

Ah felek ah!
Kolay mı sanıyorsun sen
İstavrit kardeşten ayrılmayı?
Ya da anamdan, babamdan koptuğum gibi,
Deniz anadan kopmayı?
Ben ne yaptımsa
Bu uçsuz, bucaksız,
İçi erişilmez sırlarla dolu,
Mavilikler için yaptım,
Hadi içkiden falan geçerim,
Geçtim de zaten,
Ama denizlerden kopmamı,
Onlardan ayrılmamı isteme benden,
Ha, isteme benden...

01.10.1999