Bir Deniz Şiiri - Osman Deniz

Ve şimdi bir aşkın aleviyle beslenirken yüreğim
Bir deniz; her kıyısı ateşten ve çiçekten
Her dalgası ayrı mahzun ve mecnun
Yüreğimde yer ettikçe hayalin ve sözlerin

Kumdan evler yaparken dalgaların bağrında
Bir geyiğin peşinde oku olmayan yayla
Dümensiz bir gemiydim, gölgeden yelkeniyle
Emanet ettim şimdi, çığlığımı rüzgâra

Kadehimde çağlarken bir gözyaşı pınarı
Kök salar ötelere aşkın tuba ağacı
Bu aşk süzülürken her an, karış karış topraktan
En son anımı kollar, şu göğsümde nefesim

Ufuktan ufuklara durmaz koşarken ölüm
Hüzün döner dolaşır kemirir hep yüreği
Kem söz değmemiş dudak, duada dile gelir
Aşktır çözer bilirim, ölüm denen düğümü

Suyu nasıl çekerse denizlerden bir bulut
Nasıl delip geçerse havayı esen rüzgâr
Can da aşkla ayrılır, tatlılıkla bu tenden
Kırlarda toplarken nasıl, arı balı çiçekten