Bir Demlik Papatya Şiiri - Jülide Aslan

Acı, buhranıyla vurunca boş duvarlara,
Kaynamaya başlardı bizim evde,
Bir demlik Papatya...
Kokusu ortalığı doldurdu mu?
Bir damlası yüreğimize dökülür,
Kalanı ise ince belli çay bardaklarına...
Sarı rengiye pek iç açıcı olmasa da,
Bal katardı annem içine tatlanırdı...
Bazen de bal yerine,
Sessiz bir gülümseme çiceklenirdi yüzünde,
Şekersiz de olsa çay,
Annem gülünce tatlı gelirdi bize...
E papatya çayı da,
Boşuna demlenmez bir evde,
Nihayetinde;
Vardır demleyenin de bir demleteni,
Söyleyenin bir söyleteni,
Ya da annem gibi üzülünce gülümseyen bir kadının,
Elbette vardı bir gülümseteni...
Mutluluktan olmasa da.
Eskiden papatyayı sadece
saçlarına sürmek için
demleyen bir kadın,
Artık çayını içmeye baslamışsa...
Hayat ona pek de iyi davranmıyor demekti.
En azından annem için.
Öğrenmişti,
Gözyaşıyla pişen yemekleri,
Tül perdesinin kolasına eklene,
Tükenmez çileleri ve evlatları
umutla bakarken yüzüne...
Papatya çayı içip,
Hayata sanki,
Hiç üzülmemiş gibi bir şevkle devam edebilmeyi...
Annem diye demiyorum ama,
Güzel yürekli bir kadındır.
Papatya çayı içmediği günlerde bile,
Ellerinin değdiği her yer mis kokar...
Gözleri hep merhametle bakar,
Koşturur durur oradan oraya,
Buna rağmen hayatın ona verdiği,
Yalnızca iki armağanı olmuştu elinde...
Biri bendim ablamla,
Biri de her seferinde
Gözyaşları gibi
Bardağına dökülen
Bir demlik papatya.