Bir Demet Mut- Şiiri - Mehmet Barış Tekyol

bir kuş sürüsü gibi dağılan kalbin arkasında,
göğe fırlatılmış paslı çiviler,
her çivi bir hatıra,
kanayan boşluklar tutuyor duvarları.

ayna kırıklarına benzeyen kelimeler,
gözbebeklerinde uyuyan gölgelerle
çarpışıyor.
suskunluğun yüzüne sürülmüş bir makyaj gibi,
kırılgan gülüşlerin ardında gizleniyor yas.

yağmur,
merhametin arkasına saklanmış bir bıçak,
her damlası bir yara izi
ve göğüs kafesinin içinde
çürümüş bir bahar ağacı var.

bir merdivenin eksik basamakları gibi,
her adımda düşmek için icat edilmiş anılar;
ve düşülmüş her boşluk,
bir tenin yokluğunu çoğaltıyor.

ateşe tutulmuş kırlangıç kanadından
düşen toz,
bütün şehirleri kör ediyor.
bir öpücük,
zamanın küflenmiş cebinde unutulmuş
anahtar kadar ağır.

gölgeler,
birbirine dokunamayan iki el gibi
aynı duvarda çırpınıyor.
ses,
çatlaktan sızan bir suyun
kendi kuyusunu boğması kadar çaresiz.

ve saadet,
zamansız bir peronda
hiç gelmeyecek bir treni
çürüyen sabırla karşılıyor.