Bir Demet Menekşe Şiiri - Azra Çelebioğlu

Anladım
Son demlerimiz olduğunu
Tüm bunların
Aynı yerlerde ayrıldığımızın bile

Nerdesin şimdi?
Ne yiyorsun?
Saat kaç?
Yine üşüttün mü?
Yaz yaz

Bıraktığım yerde misin
Yoksa
Hani seni ilk gördüğüm
Ve
Hani gözlerime ilk güldüğün
Gözlerine ilk öldüğüm...

Yine aynı duvar dibinde
Bir başına
Masanda bir bardak çayla
İnce belli yine
Kitap okuyorsun değil mi?

Ve her zamanki gibi
Üç sayfada bir
Kapıya yöneliyor gözlerin
Beni arıyorsun
Belki,hala

Hissedebiliyorum
Garsonu çağırdığını
Kırmızı gözlüklü
Uzun siyah saçları olan
Elinde bir demet menekşeli bir kızın
Gelip gelmediğini sormak için
Sırf,
En sonunda
Taa ki gözlerin yorulduğunda kitap okumaktan
Yahut okuyormuş gibi yapmaktan...

Ve yine
Bir nefes aldığını
Anlıyorum
En derininden ciğerlerinin
Tam şu sıralar
'Yine gelmedi' diyorsun
Benim için
'Desene yine gelmedi'
Seni izlediğimi bilmeden
Tam da karşından

Bilemezdim ki hiç
Beni bu kadar seveceğini
Sadece bir kaç mektuptan
Hem de.
Ve tabi gözlerine yanacağımı
Gözlerinin karasında kavrulacağımı
Bilemezdim yarim..

Bu işte bir yalnızlık var
Biliyorsun sen de
Yanlışlık diyorsun
Belki de yediremiyorsun
Kendine
Yalan mı? Sindiremiyorsun
Kabul etmek istemiyorsun
Kendince

Ama bil
Hiç istemedim
Sana yalan söylemeyi
Kırmızı bir gözlüğüm yok
Ve evet
Benim hiç gözlüğüm yok
Saçlarım kısa
Uzun boylu da değilim
Sevgili
Ve bil ki
Menekşeyi hiç sevmem
Bilirim sen seversin
Menekşe rengi diye
Gözlerim
O da yalandı
Yeşil benim gözlerim
Yemyeşil
Bir sen sevmiyorsun diye
Söyleyemedim

Fark etmediğimi mi sandın
Hiç yeşil giymediğini
Yeşil ayraç kullanmadığını
Hiç..

Çarem yoktu sevgili
Çaresizdim
Ve evet
Tek doğrum sendin
Seni sevdiğim

Çeşitli sebepleri vardı
Yalan söylememin
Ama bilmek istiyorsan
Söyleyeyim
Biri yeterli olacaktır
Tüm bu sebeplerin
Bacaklarım tutmuyordu sevgili
Özür dilerim...