Bir Demet Gül Şiiri - Tuncer Türkdoğan

BİR DEMET GÜL

Ne zaman bir türkü tuttursam vakitsiz, anam aklıma gelir.Gözlerim yağmur yüklü bulut; kalbim sızılı derviş; sesim titrek bir yaprak olur.
Anam bir köy kadını:Çilekeş, sabirlı…Sekiz can bağışlamış cihana.Dalları gök renginde sekiz çınar ağacı.İkisi toprağın koynunda yatar,doğduğu köyden uzak bir şehir kabristanında.Acısı cehennem.
Okul yüzü görmemiş anam,gün yüzü görmediği gibi.Ama ben onu gecenin bir vakti kurdun kuşun sesi kesilmişken cihandan,bize bir masal çeşmesinden su içirirken anımsarım; dili kıvrak bir ceylan.
Türküsü mayama karışmış anamın. Hüzünlenir söylerim,hasret çeker söylerim iki gözüm iki çeşme.
Anamı bir de sevda hikayesi anlatırken hatırlarım. “Aşk” demek” aşık” demek; vuslatsız sevda demek, çileli yangın demek…Aslı’sı için kendini dağlara vuran Kerem, bizden biri oluverirdi anamın dilinde.Kerem’in çaresiz sevdası işlerdi iliklerimize.
Adana’ya geldiğimizde otuzunda bile değildi anam. Pamuğa can veren bir makinanın başında karşıladı sabahı yıllarca.Babamı köy çekmeseydi emekli de olurdu vakti geldiğinde.Olamadı.
Irgatlık da etti anam pamuk tarlalarında Çukur’un sineğine inat.Güneş çatal dilli engerekleri sokarken deliğine O, bir bebeyi sever gibi toplardı pamuğu.Bir de türkü tuttururdu yüzü toprağa dönük.
Ozan dili dert görmesin; dile gelmiş söylemiş:
“Ana başa tac imiş
Her derde ilaç imiş
Bir evlat pir olsa da
Anaya muhtac imiş”
Niye yazdım bu yazıyı? Ne bileyim.Yine bir türkü tutturdum vakitsiz ondandır.Çukurova’da bıraktığım anam geldi aklıma.Ne bir demet gül,ne yanağa konmuş bir öpücük veremiyorum hayli zamandır.Taş bağırlı Toroslar, geçit vermez canavar.
Siz ey anasının kokusunda büyüyenler! Türkü tutturun sıkça.Bir demet gül,bir sıcak öpücüğe sinen sevginizi saklı tutmayın henüz vakit geç değilken..