Bir Demet Gül Şiiri - İbrahim Yay

Bir demet gül bana, bağları gamzelerinin çizgileri olsun.
Aşina olduğum her gece o karanlık gözlerinden doğsun.
Karar veremedim hangi içine çeken gözüne baksam diye,
Seç birini senin için biriktirdiğim ihtişamlı sözcüklerden,
Kondur dudaklarına ismimi, al al ,tekrar tekrar söyleyesin.

Neler kopardım bahçenden, yine sana vermek için mahcubum...
Başka yer göremedim güzelliklerin olabileceği, sensiz,
Sonunda içlerinden en endamlı ve anlamlı olanı buldum.
Koparamadım ama en azından seni gördüğüm için memnunum.
Yine sana seni sunmaktan başka çarem kalmadığından mağrurum.

Uzanıyor mu söylesene kelimelerim sana, kalbine?
Elimi uzatıyorum ama sanki ummadığım bir yerdesin.
Düşüncelerin seni alıp götürüyor uzaklara, haklısın,
Tutsam, belki de bağsızlığın bir anlamı kalmayacak gibi.

Sığ bir denizde gitmeye çalışan bu gemi hasar alıyor,
Su alıyor belki , birazdan saplanacak neredeyse,
Bir el uzat ki sızdırmasın arasından tahtalarının.