Bir Dem - İki Nefes Şiiri - Musâbî Ümeyr

Son demlerini yaşıyorum nefesimin,
Şu saniyeden sonraki hayatımın ilk anlarını yaşıyorum,
Her daim sabır ve şükür üzere dik durduğum bu dünya da artık mecalim kalmadı.

Durgunlaştım. Bir adımı atmadan ondan sonraki adımı nasıl atacağımı düşünmekten, kendimi anlatmak için çabalarken artık kelimelerin birer düğüm gibi dilime kars çalmasından mıdır bilmem ama durgunlaştım.

Buna neden olan etkenleri sıralamaktan, bazansa sahte etkenler uydurmaktandır, bilemem. Bilmek de umrumda mı orası muamma !

Bu hayat yarışında ki haksızlıkları düşünmekten en çok da...

Bil hassa bekleyişlerden, umut pârelerinden, geleceklerini umut ettiğim hayallerden...

"Hayal kırıklığı beklersen hayal kırıklığına uğramazsın." anlayışına binâen benimsemek üzereyim... Ama bu nefes alan bi cesetten ayrımaz, insanı.

Doğası gereği insan son demlerini de yaşasa nefesinin, iki nefes her daim onunladır ve bırakmaz insanoğlunu.

İlk nefes son demdir. Tükenmişliğin alâmetidir, suskunluğun imgesidir.

İkinci ve son nefes ile ya yeniden varoluşun bûsesi ya da bir sonun, bir gâybın ve bir yenilginin gözyaşıdır...

Bir dem de iki nefes de sıkışıp bu kuluna İnşirah'ını ver Allah'ım ! Bana İnşirah ol Allah'ım!

"Zira sen bana kâfisin..."