Bir Delinin Aşkı Şiiri - Mucize Şiirler

Bir Delinin Aşkı

Karanlığın içinden doğdun sen,
Bir yıldız gibi, aklıma saplanan ışık.
Ben zaten biraz eksiktim,
Sen geldin ve eksikliğim çoğaldı.

Yüreğim, bir tımarhane defteri artık,
Sayfalarında senin adın, bin kez karalanmış,
Bin kez yeniden yazılmış.
Unutmak istedim mi?
Her seferinde “delisin” dediler,
Ben de dedim ki: Evet… ama sensiz iyileşmek istemem.

Bir ses var içimde,
Gece uyumayan bir kuş gibi ötüyor.
“Onu sev, delicesine,” diyor,
“Akıl ne işe yarar ki, onsuz kaldıktan sonra?”

Ben seni düşünürken,
Gökyüzü bile deliriyor Kartal gibi:
Bulutlar birbirine çarpıyor,
Yağmurlar fısıldıyor: O seni duyar mı hâlâ?

Senin adını duvarlara kazıdım,
Ruhumun taşına, damarlarıma.
Her harfi bir yara,
Ama ne tatlı acı bu
Bir delinin sevdası,
Aklını yitirip kalbini bulan bir adamın duası.

Sokak lambalarına anlattım seni,
Birine “gözleri,” dedim,
Birine “gülüşü,”
Hepsi yanıyor şimdi,
Çünkü senin gibisini gördüler bir anlığına.

Benim için dünya, artık senin silüetinden ibaret.
Uykularım senin saçlarının gölgesinde,
Rüyalarım, senin kokunun esiridir.
Ve her sabah uyanınca,
Gerçeğe değil, sana inanmak istiyorum.

Aşk mı bu, delilik mi?
Bilmem.
Belki de aşk, en güzel deliliktir.
Belki de ben, en güzel hâlimi sende kaybettim.

Sana kavuşmak değil dileğim,
Senden geçememek daha güzel.
Çünkü bir deli bilir:
Bazı sevgiler, akıl işi değildir.
Ve ben
Sana deliyim,
Tüm aklımın bedeliyle.

Söz : Mucize