Bir de Sen'i Gönder Bana

Hangi sevdanın demini alıyorsun? Hangi çiçeğe boyadın gözlerini? Hangi omuzda soluk alıyorsun?
Gidebildin mi sevgili? Doğruyu söyle...
Güneşi karşıladığımız onca sabahın ardından, kendini dipsiz bir bensizliğe mahkûm ettin mi?
Belki de, gönüllüsün. Kim bilir?
Gitmeye koyulmak kolay tabi.
Gerçekten gitmek, zor. Unutmak, zor...
Hatırında kalacak gülüşüm, biliyorum. Özlemesen de...
Özleyeceksin biliyorum, çünkü ben...
Ben seni çok özlüyorum...

Bende neyin kaldı, biliyor musun? Aslında nelerin demeliyim.
Gülüşün, hecelerin...
Kokun da kaldı saçlarımda. Adının anlamı kaldı bir de sevgili...
Sen kaldın diyeceğim. Ben gittim diyeceksin.
De...

Ben biliyorum ya, benden gitmediğini, gidemediğini. Sevmeye hevesindim ben senin. Gülüşünün kenarında konuşlanmış gamzende saklardın beni.

Hani, ellerimiz karışmıştı birbirine. Çözülmesin diye, düğümler atmıştık sıra sıra, sonra da gülmüştük birbirimizin gözlerinde. Kelimeler olmadan anlatırdık birbirimizi. Konuşmadan severdik…

Şimdi ben, bekliyorum. Seni beklemeyi de seviyorum ben, seni sevdiğim gibi. Gidemediğin yerlerden kokunu gönder bana. Saçlarıma sensizlik sindi sevgili. Bir de, bakışlarını gönder. Gözlerim ışıksız sen yokken.

Bir de, Sen’i gönder bana. Sen’sizim sevgili…