Bir De Onlara Acı

Bir arkadaş söylenip duruyordu birine,
Nasıl dayanırdı o, koysa kendi yerine?

Ağustos sıcağında başını bağlıyormuş,
Her yerini kapatmış nasıl dayanıyormuş?

Nasıl kıyıyormuş o, o yaştaki birine?
Nasıl dayanıyormuş, baksaymış bir terine?

Acıdığı adamın küçük kız çocuğuydu,
Erişkin bayan gibi örtülmüş olduğuydu.

Ah dostum, dedim, keşke kıyılara da baksan,
Çıplakla dolu düşmez yere bir iğne atsan;

Üstelik de yarısı ufacık tefecikler,
En hassas zamanları incecik körpecikler...

On, on beş sene sonra ne bekliyor onları?
Bir düşünsene sonra olacak olanları!

Kanser bekilyor, yazık, yüzde onu on beşi,
İçinde melanom da var kanserde yok eşi! ..

Birazcık da onları acıyıversen keşke!
Yapılır mı yazıktır! Söyleniversen keşke!

Kapalı olan n'olur? Biraz terleyiverir,
Elinin tersi ile terini siliverir.

Ya kanser olanlara acıyan kim olacak?
Melanom olduğunda nerden derman bulacak?

Bu dünyada yandığı yetmezmiş gibi bir de,
Böyle büyür ölürse, yanacaktır ahirde...

Kızgın güneş altında var mı bir ihtiyacı?
Amacın çocuk ise onlara da bir acı!

Hem de milyonlarcası senden uyarı bekler,
Koyu bronza dönmüş tıfıl tıfıl bebekler...