Bir De Ağıt Yakma Lütfen!

BİR DE AĞIT YAKMA LÜTFEN!

16.

35 gençsin delifişek gözlerin
bir çift kara tüfek
36 yine kabzasında büyümesin
silahın minik ellerin ürkek
37 umudun dağlarca yapraklarca
umudun halklarca... fakat
30 fünye fitil ateş...
Sena dur ama durma... / dersen!
gövdesinin dört katı ağır
bombayla patlayan güzeli
unut Sena’yı unut!
bir de ağıt yakma lütfen oturup!
36 katmer güllerin açtığı dağlar-da
işkencede... ölümde...
değil gülüm aşk ve umut!
42 ölümlerin ve hapishanelerin rağmına
31 eteği kuşatma tepesi karlı dağlarda
dağlarda değil gülüm aşk ve umut!

dura sıkışa barut
vurula kırıla çocuk
ağrı içinde umut
çiçek gibi gülüm
nasıl büyür bu çocuk
ve nasıl verebilirim ki,
muştusunu sana,
sen öyle kafayla yaşarken
fünyeli, fitilli, ateşli
63 silahları susmuş
bir dünya’nın?

nasıl? nasıl? nasıl?
nasıl diyebilirim ki;
birbirini yerken insanlar
kurşunlu kurşunsuz,
yağlı yağsız
63 aç doydu,
güneşe sarındı çıplak
davetli davetsiz
cenaze marşı çalınırken
adım başında,
kefenli kefensiz
toprak dururken yanı başında
unut silahsız dünya’yı unut!
bir de ağıt yakma lütfen!
eteği kuşatma, tepesi karlıca
usulünce oturup
yangının tam ortasında
dağlarca, yapraklarca, halklarca...

Mayıs 1996 Bu şiirde bulunan numaralı mısralar
Nevzat Çelik’e aittir. Kaynakça:
Alan Yayıncılık, Mayıs 1987,
MÜEBBET TÜRKÜSÜ
Erdoğan Bakar