Bir Dar Mekana Ağıt Şiiri - Ertan Tanoba

Burayı çok iyi anımsarsam bana kızmazsın değil mi?
Evet, burayı çok iyi anımsıyorum.
Ama sandığın gibi değil,
Burayı andığım yok.
Sadece o geceye yanarım.

Burası benim keşfile bayıldığım,
Nice sonra suratımda patlayan,
Buz gibi bir birayla ayıldığım
yer.

Yeni bir yerdi.
Daha her masasına dirseğim,
Her oturağına kıçım değmemişti.
Geleceği vardı,
Buranın aklıma bir talihsiz,
Bir tarifsiz,
Geceyle kazınacağı gün geldi.

Mekan birden bir kuş yuvası kadardı.
Anla be işte, birden o kadar dardı!

Ben oturuyordum.
Üst kattaydım.
Birileri daha vardı.
Yok, imkanı yoktu,
Mümkünü bile yoktu,
Burası hepimizi almazdı.
Anla be işte, o kadar dardı!
Evet, hatırlıyorum.
Benim dışımda herkes konuşuyordu.
Sevdiğimin biri gidiyor biri geliyordu.
Ortalık sevdiğimden geçilmiyor,
Yalnız kimsenin yüzü seçilmiyordu.
Ben çok uzak bir tarihten sırtımda getirdiğim yükü,
Masanın birine yıkmıştım.
Bir başkasını daha sırtıma almaktan,
Bir yenisini taşımaya kalkmaktan yılmıştım.
Anla be işte, o kadar bıkmıştım!

Şimdi buradayım.
Bir şeyler anımsamaya çalışır gibi,
Sandalyelere, masalara, tahtalara,
Tablolara, kısık ışıklara, yastıklara bakıyorum.

Her şey aynı,
Şu bana bakan sandalye
Bana daha önce hiç,
Tango sevdiğini söylemiş miydi?
Peki bu tahta döşemeye,
Daha ağır bastığım bir zaman oldu mu?
Şu mor bozması yastık,
Bana kaç kez uyku sırdaşı,
Fıtık yoldaşı oldu peki?
Ya şu bardaktaki bira,
Yüzümde patlamadan önce de beni sever miydi?
Bu dondurucu müzik,
Kanımı kaynatır mıydı bir zamanlar?

İyi kötü her şeyi anımsıyorum da,
Peki ya buranın adı neydi?
Bu yukarısı hep böyle boş,
loş mu olurdu?
Şu asılı akvaryumun balığı ne zaman öldü?

Bunların yanıtını bulmak zor da,
Peki ya, katiller cinayet yerine son bir kez gelmezler mi?

27 Şubat’02, Taksim