Bir Damla Zehrinle Yaşıyorum

Yaralarıma kırk çaput sardım sarmaladım
Alemden sakındım da sakladım
Her tenha da yine ben deştim ben kanattım
Anladım... Ağladım

Sabah oldu Sildim gözyaşlarımı
Karanlığımı bir aydınlığa sakladım
Gündüzü bulamadım
Bilmem hangi kuytuda bıraktım

Öyle günler oldu ki !
Görmezden geldim, yaşanmadı saydım
Ben beni aldattım
Ben beni yok saydım

Öyle günler oldu ki ! Kör olmayı arzuladım
Gözlerime bir çaput sardım sarmaladım
İlk düğümü yine sen açtın
Ben başka yana baktım sen karşıma çıktın

Sızım sızım sızladı kalbimin kemikleri
Balonlarımı önce özgür bıraktım
Sonra ardından bir çocuk gibi ağladım
Kalbimi ipine sardım göğe kaldırdım

Ahh bu zalim ateş ahh bu kor
Ne tutuşuyor ne sönüyor
Gönlüne eseni yapıyor
Bu zavallı yalnız yanıyor

Ha Süleyman ha Karınca ayırt etmem
Yüreğim herkese yetiyor
Kollarım demir, göğsüm çelikten tutkum kayalar kırıyor Ama karşında gönlüm duman gibi dağılıyor

Kanımda bir damla zehrinle yaşıyorum
Kapandığım kafesimde boynumda bir urganla
Gün sayıyor dar ağacımı suluyorum
Yine... Celladımı yeşertiyorum

Ne dışarıya çıkacak gücüm
Ne de bir başkasını içeriye alacak cesaretim var
Artık direnemiyorum...

Söz veriyorum Yeşertemedimse
Kendi ellerimle soldurucam bu sevdayı
Ben bile inanmıyorum ama
Bu da benim son sözüm olsun sana,

Elveda...