Bir Damla Ter Şiiri - Atıl Kesmen

Kadın......
Yaşamın acımasız,çizgileri arasın da
Yüz hatların da,şekillenmiş benliği ile
Solmuş sayfalardan dökülen
Ve özlem kokan
Günlüğüne bakıyordu
Kalbi
Küt küt diye istemese de atıyordu
Dışarı da, rüzğar da esmiyordu
Güneşli bir hava vardı.

Kadın......
Başını kaldırdı
Ağlamaya ramak kalmış
Eskilere dönmüş mahmur gözleriyle
Toz tutmuş, pencere camından, sızarak
Dalğın,dalğın dışarıya baktı
Hisleri karmakarışıktı
Düşünceleri ise
Bir boşlukta
Kendi dünyasını oluşturuyordu.

Artık ne dese, boştu
Avuçlarını sıktıkça
Parmak aralarından
Kendi kayıp gidiyordu
Anlından,
Hiç beklemediği bir anda
Bir damla ter damladı
Sararmış sayfaları,ateş sardı
İçin için ağlıyordu
İstemesede,
Tüm bedenin de yanıyordu
Yıllar nasıl da gelip,geçmişti
Yaşamına fren yapmaya çalış sa dahi
Her nefeste bir iz
Her düşünce de bir ezgi kalmıştı.

Kadın......
Günlüğünü kapattı
Bir damla ter ile baş başa kaldı
Yorğundu
Yıllar onu bir şekilde olğunlaştırmıştı
Kapı arkasın da asılı
Yıllardır ona güzellik saçan
Aynaya, gözleri takıldı
Kalbi o anda daha da hızlı atıyordu
Düşünceleri
Keskin bir kılıç görünümün de
Her bir tarafını kesiyordu.

Kadın.....
Ayağa kalktı
Dizleri hafif te olsa biraz titriyordu
Solmuş yıldız görünümüne bürünmüş
Sararmış sayfalarına damlayan
O bir damla tere parmağını bastı
Ve bir adım attı
Uzun,uzun aynaya baktı
Gözlerin de
Kendi gerçeğini görüyordu
Tüm güzelliklerin
Bir gün
Bir damla ter ile
Yok olacağını artık oda biliyordu.