İnsan ne kadar ağırdır..
Ama bir o kadarda hafif..
Bazen çok hafifim uçabiliyorum gökyüzüne bakınca.. Bazen de çok ağır hissediyorum,
Sanki yağmur damlası ile eritilmiş kurşun gibi..
Ne ister ki insan?
Bence insan en çok cıvıl cıvıl kucaklanmak ister:
Belki tek bir kelime ile, belki minik bir öpücük ile belki de Sadece bir ses ile.. Samimi sıcacık bir kabulleniş..
İşte insan en çok bu zamanlarda hafiftir bence..
Ayakları yürümez uçar sanki.. Peki en ağır ne zamandır? Özlediğinde ..
Özlersin bir şehri, özlersin bir anı, özlersin bir serüveni, Özlersin yazın tenindeki rengini..
Ah bir özlersin ama bin dolmuştur içine..
Her fırsatta koşup kavuşmak istersin özlediklerine..
Tek tesellin göz pınarındaki Japon balıklarıdır aksine
Zor da olsa özlem güzelleştirir bir kere...
Kayıt Tarihi : 9.3.2024 16:13:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yağmurlu ve sakin bir günden ağaçların fısıltılarıyla oluşmuş bir derleme oldu. Oraya sığmadı ama özlemden ziyade insanı en çok güzelleştiren cıvıl cıvıl bir kucaklamadır.. Bunu da minik serçeler söyledi:)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!