Bir Damla Kanım Akmadan Ölmeyi Öğrendim

Gittin, nasıl olduysa sadece izleyebildim gidişini.
Kendimi avutmalarımdan ziyade,
Avuçlarımı açıp bana kalan arayışlarım acıttı en çok.
Üzülmedim,parçalandım biraz.
Eksildim sanki,ezildim bu yükün altında.

Bana mutluluktan çok hüzün yaşatacağını,
geride kalan olacağımı biliyordum.
Belli etmek istemedim farkındalığımı.
Olurda değişir diye,bana kalırsın diye.
Bana kalmak demek, her gece farklı bir şiir olmak demektir, Bilirsin.

Nasıl oldu da bir papatya gibi kolayca kırılabildim?
Nasıl oldu da kırmana izin verdim? inan bilmiyorum.
Bildiğim tek şey sol yanımın sensiz ve sessiz kaldığı.
Biliyor musun?aslında hiçbir gidiş üzemez insanı.
Gittiği için üzülmezsin,kalmadığı için üzülürsün.
Çünkü o senin hevesindir.

Belki de o senin hiç duyulmayan sesindir,
Ciğerlerine armağan ettiğin nefesindir.
Ve biliyor musun?
sağlam kalmaktan ziyade,
güçlü görünmeye çalışmak öğrendiğim en güzel şey oldu.
Belki de çoğu zaman ağlarken sorulan iyi misin sorusuna evet iyiyim diyebilmeyi öğrendim.

Acılarımın orta yerinde kıvranırken,dünyanın en mutlu insanıymışım gibi kahkahalar atmayı öğrendim.
Ağlarken sıktığım dişlerimi,gülerken ben burdayım dercesine gösterebilmeyi öğrendim.
Bir damla kanım akmadan ölmeyi öğrendim.

Öğrendiklerim bana kaldı.
peki ya sen kime kaldın?
kimbilir?
Büyük bir nefretle mi attın ilk adımını bilmiyorum.
Giderkende sevebildin mi beni? hiç bilmiyorum.
Sevipte gitmek,sevdiği halde gidebilmek karşılaştığım en büyük ironi sadece...

Ama ben kendimi sadece buna inandırabildim.
Yani sevdiğin halde gitmene.
Öyle değil mi?
İnsanlar gider.
İnsanlar sevsede gider.
Ve sen, sevsende gidersin bazen...

Can yücel'inde dediği gibi;
Ben her bahar aşık olmam ama
her bahar gitmek isterim
gittiğim olmadı hiç
ama olsun,istemekte güzel...