Bir Damla Şiiri - Afacan Dilekçi

Toprak, bir damla suya hasret…
Kurur, çatlar...
Yağmurun yolunu gözler…
Islatsın yüzünü, nefes alsın..,
Hayat bulsun diye, cümle can …
Arkasına rüzgarı alıp,
Usulca süzülürken gökyüzünde bulutlar,
Yüzü güler kurumuş toprakta cümle can’ın…
Ama ne ala geçer gider bulutlar,
Toprağa gölgesini bırakarak...
Birkaç damla da olsa bıraksaydı yüzüne toprağın…
Düşünür mü ardında toprağın feryadını!
Eğer boynunu çaresizce,
Solmaya, sararmaya yüz tutmuş ne varsa,
Son kalan umudunu da tüketerek…
Kala kalır toprak,
Kuruyup, çatlaklarına sürüklenmiş yapraklarla…