Bir Dal Yalnızlık Şiiri - Hande Ortay

Kendi çukurumda boğuluyorum
Tıpkı göklerde gizlenen bulutların
yağmur damlalarıyla hüzünlerini belli edebilmeleri misali
Ve kollarımı açtım,
Sadece rüzgarın kucaklayacağını diledim

Karardı gözlerim zihnimde
Acıları sulayan bakışlarımın esiri oldum
Yutkunarak makam-ı sükuta,
Kalemimi gözüme değil, kağıda dökmeye karar verdim

Çok şeyler duydum lakin sır vermedim
Sevdalı dudaklardan dökülen sayısız türküler dinledim
İnsanlar terk ederken inim inim inledim
Bu kahrı, bu çileyi tekrar çekebilir miyim?

Gel ve beni benden götür
Yanındayken ne kökümü taş keser, ne de boynum kısalır
Sen varken gövdem ebedi kalır
Yeter ki yaşamamı sen dile

Yanında huzur bulur gölgem, rüzgar ise temennâ çakar
Çekilmez bir haldır yalnızlık, çaresi kişinin kendisidir
Görmüyor musun, ihtiyacım var sana
Tutanacak bir dal yalnızlık...

05.08.2016 (İstanbul, Fatih) 01:25