Bir daha kimseyi böyle sevmem...

Beraber geçirdiğimiz onca zaman ve yaşanılan onca hatıradan sonra, sana veda ediyor olmak ne kadar zormuş...
Sanki susarak kaybettiklerimizi; konuşarak geri kazanamayacağımızın farkındaymışız gibi, şimdi son kez bakıyoruz birbirimize...
Hâlâ beni sevdiğini ve benden vazgeçmek istemediğini, gözlerinden okuyabiliyorum.
Çünkü bende senin olmadığın bir dünyada, nasıl ayakta kalınır bilmiyorum...
Bir zamanlar deliler gibi sevdiğin birisiyle, şimdi iki yabancı oluyor olmak çok garip.
Sanırım bazı hikayeler başladığı gibi güzel bitmiyormuş.
Bizim hikayemizde olduğu gibi...
Belki önümüzde daha nice uzun yıllar var.
Gideceğimiz uzun yollar, tanışacağımız başka başka insanlar var.
Ama ben kimseyi bir daha böyle sevmem.
Çünkü içimdeki sana asla veda edemem.
Ne seni unutabilecek kadar cesaretli olabilirim, ne de bir başkasını sevebilecek kadar acımasız olabilirim.
Zaten herkese kanat çırptıktan sonra, uçmanında ne anlamı kalırdı ki?