Bir Daha Bakma Kimseye Şiiri - Ufuk Çoban

Giden sessizliğini de aldı yanına,
Umutsuzluk koymasın diye cananına,
Gülümsemesini gömdü güneşin batışına
Hiç bu kadar dokunmamıştı suskunluk canına.

Dönüp bakmadı bildiği karanlığa,
Dinlemedi bile duyamadığı sesi,
Yumdu gözlerini ve sustu,
Susana dek yüreği sonsuzluğa.

Adımları sessiz kaldı düşünürken.
Ayakları dönmedi geriye.
Ne vermeliydi ki umutsuzca büyüyen bir sevgiye,
Sessizlikti bu yüzden verdiği ceza kendine.

Bir gülüşü çok gördü kendine,
Kendini verdi siyahi bir sessizliğe.
Umudu belki ulaşır birine,
Denize düşen bir şişeye bile sığmayan kalbiyle.

Fısıldayamadım hiç bir kelimeyi birine.
Unutmadım susuzluğumu sevgiye.
Son dileğim ne olur küçük deniz kızı,
O güzel gözlerinle, bir daha bakma kimseye.

2000