Bir daha asla hikâye dilemedim.

Yarım bir hikâye
Hiç olmaz mı sanki
Hangimiz tamamdık
Birbirimize kulplar taktık
İster istemez sürükledik
Geri dönülmez zamanı
Harcadık belki

Nefes alıyorum bugün
Güneş doğuyor her sabah
Biraz sıcaklık
Biraz su
Biraz ekmek
Hepsi bu

Cidden hepsi yaşam dediğiniz
Birbirinden çıkarıp
Saf gözlerle baksak
Aç gözlülüğü çıkarıp hayattan
Paylaşmayı öğrensek
Küçük dediğimiz şeyler
Ne keyif verirdi
Keyif almak yerine
Çiçek koparan bir zihniyet

Hikâye yumakları içinde
Hiçbir hırsa yenilmedim
Bıkmaların küsmelerin içinde
Güzel bir hikâye diledim
Sadece küçük güzel bir hikâye
Ama yarım kaldı ellerimde
Acı çeker gibiydi
Çok kederli baktı gözlerime
Saldım kendi cumhuriyetine
Yüreğine yüreğimi verdim
Çiçeklerin ruhunu üfledim
Dalından kıyamadım koparmaya

Her gün battığında
Her yeni gün doğduğunda
Bir çentik daha atılıyor ömrümüzün
En garip mevsimine
Bazen kapılar sımsıkı kapalı
Bazen ardına kadar açık
Bir denk gelememe kaygısı
Bir denk gelememe sancısı
Canımız yanar yalnızlıklarda
Hiç sesimiz çıkmaz sansınlar
Yürek paramparça acılar içinde
Bir şarkı tutturmuş yaşlı gözlerle
Beklenmeyen sonu bekler gibi
Küskün bir nehir
Kurumuş taşlarını döker durur
Bir sızı gibi incecik ip misali suyu akar
Bir yağmur diledim
Eksiğimi örtsün istedim
Çırılçıplak kaldım
Her damlada ağladım
Hiç utanmadım
Gidenlere hiç alışamadım

Bir daha asla hikâye dilemedim.
Susmak mı?
Hala öğrenemedim.