Bir daha asla güvenmem 02 10 2024. 11.30

Bir Daha Asla

Sen daha bana ne yapabilirsin ki?
Bir daha bir insana güvenmemen gerektiğini öğrettin,
Acı da olsa, tokat gibi çarptı suratıma,
Gerçeklerin soğuk nefesi…
Her kelimen, her bakışın
Yalanların ardındaki acı gerçekliği fısıldadı bana.

Benim artık kalbim çiçek açmayacak,
Umutlarım yeşermeyecek.
Mezarı olmayan bir kalbim var benim,
Ruhuna Fatiha okunur mu bilmem…
Ama ölmeden,
Ölmeden mezara koydun beni.

Sen bana daha ne yapabilirsin ki?
Her inandığım cümleyi, birer birer yıktın,
Bir daha kimseye güvenmemeyi öğrettin be adam,
Bütün hayallerimi bir umut bağlamıştım sana,
Ama sen...
Gerçeği bir tokat gibi çarptın yüzüme.

Diz çöktüm önünde bir yanılgının,
Sen bana ne yapabilirsin ki şimdi?
Bütün umutlarımı birer birer söndürdün,
Geriye kırık dökük güven kırıntıları kaldı sadece,
Beni, kendi gerçekliğimle baş başa bıraktın,
Mezarı olmayan bir kalp var şimdi göğsümde.

Daha ne yapabilirsin ki bana?
Artık korkmuyorum kaybolmaktan,
Kendi içimde bir daha bulamamaktan…
Çünkü bir insana güvenmemen gerektiğini öğrettin,
En derin yaraları açarak,
Gerçeği çarparak suratıma,
Çarpıverdin be adam… en acımasız haliyle.

Ölmeden, mezara koydun beni.
Ruhuma Fatiha okunur mu bilmem,
Ama o kalbi bir daha çiçeklendiremez kimse,
Bir daha umut yeşermez o toprakta.
Sen…
Sen, beni diri diri gömdün be adam…
Kendi ellerinle, kendi ellerime…
Bir daha dirilmemek üzere.