Bir Daha Açmayacağım Perdeyi

Öyle soğuk ki, dokunmasanda sen tenime!
Bakışlarından üşüyordu kalbim.
Sustuğun zamanlar böyle, hatırlarsan!
Sanki veda ediyormuş gibi çok ürkerdim.
Kar yağmış sokağıma, oysa yüreğim buzlu
Karanlık çöker gibi sen gittin güneşim soğudu.
Süreksiz, ebedi diz çökerim bundan sonra
Bir mezar taşı gibi acıların kaldı içimde.
Perdeyi aralayıp baktığım her dakika
Her baktığımda gelişini gözlediğim sokağa.
Bir daha açmayacağım perdeyi.

Bedelini ödüyor insan, kendine acımazsa!
Kendinden, çok verdiği zaman katlanıyor
Günahları, ümitlerinin katili oluyor.
Herkesin nedeni farklı değil, özü aynı
Kendini avutmaktan nesi başka!
Aşk dediğin! Yalnızlığın korkusu mu?
Yoksa heveslerin dindiği bir beden coşkusu mu?
Avutma hiç kandırma kendini, uydurma!
Acizsin işte gerçek bu.
Sende ağlıyorsun gizlice, yüreğin yaralı.
Ben!
Perdeyi aralayıp baktığım her dakika
Her baktığımda gelişini gözlediğim sokağa
Bir daha açmayacağım perdeyi.