Ne kadar derine gömülebilir ki yalnızlığı insanın...
Ya da kaç adım sürer insanın kendinden gidişi
Unuttuğunu sanar insan, avunduğunu zamanla
Oysa geçen de giden de zamandır sadece
Sen öylece yalnızlığın ve acıların ile...
Kalırsın hayat denen şeyin tam da ortasında
Eteklerine kentler kurulu kocaman bir dağ misali.
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta