Ad günümde bir cüt fincan hediyye aldım yaxın bir dostdan:- Saxla, heyat yoldaşın qürbetden döner, çay içersiz bu fincanlarda- dedi. Göy qutunu açdım, qeyri-adi göründü mene.
Fincan qızılgüle, nelbekisi yarpağa benzeyirdi. Qırmzıyla ağın ahengi başqa gözellik vermişdi fincana.
Otuz iki illik evliliyimizin demek olar ki, yarısını Rusyada yaşadı. İş üçün getmişdi, başqaları kimi çörek dalınca.Yol gözleyirdik, bir ümidin yolunu, on iki il men, dörd il bir cüt fincan. On iki il az deyildi... Haçalandıqca artan zaman mesafesinin iyirmi dörd illik ayrılığıydı bu. "Dönmeyecek"-deyirdi içimden bir ses.
Nehayet döndü. Xesteydi, hekimler diaqnoz qoydular.Ağlımdan keçen üreyime şimşek kimi düşdü... Heyatın her üzünü gören men, hele bu qeder çaresiz ve aciz hiss etmemişdim özümü.
Onun her gün erimesi eritdi üreyimin yağını, gözümün nurunu. Qurban olmaq can vermek deyilmiş, canından can vermekmiş. İllerle gözlediyim ümid her an azalırdı gözlerimin önünde. Düşündüyüm ve her gün özüm - özüme tekrar etdiyim bir cümle vardı:
- " Bu acı günlerin hesretini çekeceksen"
O gün, bu gündür... Onun üzünü görmek, sesini duymaq, evde nefesini hiss etmek xeste de olsa az deyildi menimçün... Yaşamaq yaşatmaqdan çetin imiş
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
