Bir Çöle Fırlatılmış Şiiri - Gülgün Özel

Bir çöle fırlatılmışım.
Amansız bir fırtınanın ortasındayım.
Gözlerim kum yığını.
Dudaklarım suskunluktan sızlamakta.
Neyim ben.? kimim.?
Nedir bu yüreğimi yakan kan.?
Çıldırasıya bir savaşın, son neferi gibi saldırıyorum.
Amansız bir celladım var.. hissediyorum.
Bildik bir hüznün ağırlığı çöreklenmiş.,
Göğüs kafesime.
Kırılmaz bir, gururum var zannediyorum.
Vurdukca fırtına,
Eksiliyorum da,
Eksildiği mi bir ben bilmiyorum.
Ardımda, sen varsın diye beklerken,
Senmişsin savaştığım başkumandan.
"Son duanı et" dediginde,
Boynuma dayadığın keskin,
Soğuk kelamlarından,
Kulaklarımı yırtan sesinden anlıyorum.
Içimdeki nefer, isyanlar içinde..
"Bu sen olamazsın "diye.
Çölün, son yitik mezarı, benim içinmiş.
Esen bu fırtınadan anlıyorum.
Biliyorum... Son çentiği benim,
Af bekleyen mahkum yüreğinin.
Beden öldü de, o kızgın çölde,
Ruhum, Arafta kaldı, nasır bağlamış yüreğimle..

15 Eylül 2018

Gülgün Özel
Kayıt Tarihi : 28.12.2018 21:54:00