Bir Çöl Bedevisi Şiiri - Emine Öztürk

Ne bahtısz bir çöl bedevisiyim böyle!
Yaşam kaynagı olan suya,yeşile hasret...
Yetmişti canıma susuzluk,
Ya al canımı,yada su ihsan et diye yalvarırken tanrıya,
Bir serap gördüm koştum peşinden.
Ben koştum o uzaklaştı benden peşinden koşma mı istiyordu...
İstediğimi almanın kolay olmadıgını,savaşmam gerektiğini anlatmaya calışıyordu sanki kim bilir...
ben koşuyordum o kaçıyordu...
Yeter diyorum yoruldum allah askı için etme! !
Ama susuzluk öyle canıma tak etmişti ki;
Yeniden doğruluyorum yıkıldığım yerden baslıyorum koşmaya...
Ve oda kaçmaya..
İnsaf tanrım bir yudum su!
Ve kavuştum sonunda peşinden bıkmadan koştugum Serab'a...
İçtim suyundan kana kana..
Cenneti sermişlerdi sanki ayaklarımın altına.
Öyle mutluyum ki; hiç bitmeyecek sanmıstım...
Benim cennetimdi,bana aitti kim alabilirdi ki cennetimi benden?
Benim sadece benimdi..
Sadece bir serap'tı hiç uyandırılmak istenmeyen çok tatlı bir hayal..
Hayallere dalmışken sahte cennetimde,
Kızgın güneşin beni yakıp,kavurmasıyla uyandım,
Issız çöl ortasında! !
Dudaklarım çatlak bedenim kavrulmuş..
Ölüme teslim olmak üzereyken uyandım rüyadan..
Zavallı bahtsız bedevi,
Gördüğün cennet sadece bir düşten ibaretti.
Bir an mutlu etti seni ve sonra ölüme terketti! !
Ben bahtsız bir çöl bedevisi,
Sen ise sadece bir an beni mutlu eden,
SAklı cennetim sevgili serab'ım oldun...